Tuberculose is wereldwijd de grootste killer onder infectieziekten. Resistente vormen van tuberculose (DR-TB, waartegen alleen standaardmedicijnen niet meer werken) maken bovendien een opmars. Toch zijn er niet genoeg effectieve en betaalbare behandelmethoden beschikbaar voor DR-TB-patiënten.
Vandaag, op Wereldtuberculosedag, publiceert Artsen zonder Grenzen een nieuw rapport: DR-TB Drugs Under the Microscope. Hierin analyseert zij de obstakels die toegang tot de meest effectieve behandelmethoden in de weg staan. Zo blijken twee veelbelovende nieuwe medicijnen – bedaquiline en delamanid – slechts twee procent van de 150.000 mensen met ernstige vormen van DR-TB bereiken.
Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) werd in 2014 maar de helft van de mensen met DR-TB beter. Zij werden behandeld met standaardbehandelmethoden. Artsen zonder Grenzen en andere zorgverleners hebben aangetoond dat verbeterde behandelmethoden met bedaquiline of delamanid hogere genezingskansen bieden voor DR-TB-patiënten. In projecten van Artsen zonder Grenzen in Tsjetsjenië en Armenië was het genezingspercentage onder mensen die behandeld werden met een medicijnkuur met bedaquiline 75 en 80 procent.
De WHO heeft inmiddels formele richtlijnen opgesteld voor het gebruik van bedaquiline en delamanid. In veel landen zijn deze medicijnen echter nog niet geregistreerd – en dus niet beschikbaar – of zijn zij onbetaalbaar. Artsen zonder Grenzen roept de producenten van de medicijnen, Johnson & Johnson en Otsuka, op om deze te laten registreren in landen waar tbc veel voorkomt en de medicijnen voor betaalbare prijzen aan te bieden. De betreffende landen moeten, op hun beurt, het gebruik van de medicijnen opnemen in hun zorgrichtlijnen en importrestricties versoepelen zolang officiële registratie uitblijft.
‘Door de effectiviteit van deze nieuwe medicijnen zien we mensen met resistente tbc het ziekenhuis uit lopen terwijl ze anders dood zouden zijn gegaan,’ zegt medisch coördinator Dr. Yoseph Tassew. ‘Het is erg frustrerend dat we eindelijk nieuwe medicijnen hebben die het leven kunnen redden van de meest zieke mensen, maar dat we deze niet kunnen geven aan iedereen die het nú nodig heeft.’